Na jaren waarin hij bij Ajax niet verder kwam - mede door een blessure - heeft Sontje Hansen nu een droomseizoen. Zijn nieuwe club NEC is de verrassing van de eredivisie en staat zondag in de bekerfinale tegen Feyenoord. „Het was aanpoten. Veel zwaarder dan bij Ajax.”
Theo Brinkman
NIJMEGEN ’Ik bén er nog.’ Sontje Hansen zegt het met een mengeling van opluchting, strijdlust en vastberadenheid. Het is de ’mediadag’ bij NEC in de week voor de bekerfinale tegen Feyenoord. In een zaal in het Goffertstadion laten de spelers van NEC hun licht schijnen over de grote wedstrijd in de Kuip.
NEC is dé verrassing van dit seizoen en Hansen (21) is een van de spelers die daarin een rol hebben gespeeld. Vandaar zijn opmerking ’ik bén er nog’. Want eerlijk is eerlijk, een jaar geleden zag het er niet naar uit dat Hansen, voorheen groot talent bij Ajax, zich zo zou laten gelden in de eredivisie.
De periode dat hij bij Ajax dicht tegen het eerste elftal aan zat, lag alweer een tijdje achter hem. In december 2019 debuteerde hij als 17-jarige in Ajax 1, in de maanden daarna trainde hij regelmatig mee. Daarna kwam corona (voorjaar 2020) en vervolgens kreeg hij ook nog een knieblessure. Ajax 1 raakte uit beeld, de laatste twee jaar moest hij het doen met wedstrijden in Jong Ajax.
Uitzicht op een doorbraak bij Ajax was er niet meer. Daarom liet hij zijn contract bij Ajax aflopen en koos hij voor een transfervrij vertrek. Na gesprekken met diverse clubs koos hij voor NEC. Een jaar later blijkt het een goede keuze te zijn geweest: Hansen stond dit seizoen bijna alle wedstrijden in de basis. „Ja, daar ben ik enorm blij mee, ik heb echt heel veel minuten gemaakt dit seizoen.”
Fysiek aanpoten
Hansen kent dus een succesvol seizoen, maar vanzelf ging dat niet. „Het was fysiek aanpoten, meteen al in de eerste weken”, zegt hij. „De voorbereiding was zwaar. Zwaarder dan ik bij Ajax gewend was. Bij Ajax was het veel op techniek trainen, hier was het meer lopen. ’Oef, dus dit is de eredivisie’, dacht ik. Het heeft me wel heel veel geholpen, die zware voorbereiding, want het is hier hard werken, veel verdedigen. Je móet hier meeverdedigen, je móet als aanvaller altijd met je back mee. Ik heb hier meer passie voor verdedigen gekregen. Bij Ajax hield ik echt niet van verdedigen, ik was alleen maar met aanvallen bezig. Maar ik weet nu hoe mooi het voelt om echt mee te strijden, slidings te maken. Het geeft een lekker gevoel als je op die manier het team helpt.”
Eten en slapen
Van Jong Ajax naar NEC, van Amsterdam naar Nijmegen, van de eerste divisie naar de eredivisie: de overgang was behoorlijk groot. Zijn nieuwe club hielp hem op alle fronten. „’Het fysieke’ moest echt beter bij me”, zegt Hansen.
„Van de voedingsdeskundige heb ik een heel schema gekregen. Wat ik voor en na wedstrijden het beste kan eten, en zo. Iemand anders van de medische staf heeft me verteld hoe laat ik moet avondeten, hoe laat ik een snackie kan nemen, hoe laat ik moet gaan slapen, dat soort dingen. Ik was gewend om ’s avonds later te eten. Daardoor ging ik vaak ook te laat slapen. Dat is iets van huis uit, denk ik. Volgens mij eten donkere mensen vaak wat later. En ook véél trouwens”, zegt hij lachend.
„Al die adviezen hebben geholpen. Ik eet nu vroeger, tussen half zeven en zeven uur. En dan om half negen, negen uur nog iets kleins, een snackie. Geen vette hap, maar een stukje fruit of kwark of zo.”
Begeleiding bij Ajax
Zulke begeleiding had hij bij Ajax niet. „Dat moest vanuit jezelf komen. Hier zijn ze er meer mee bezig. Bij Ajax richten ze zich echt op het voetbaltechnische gedeelte en bij de andere dingen laten ze je meer vrij. In de gym trainen we hier ook zwaarder dan bij Ajax.”
Sontje Hansen groeide op in Hoorn, bij zijn moeder en zijn broer Ricky. Door een ziekte kon zijn moeder niet meer werken. „Een alleenstaande moeder met twee kinderen en geen werk. Dat was moeilijk rondkomen voor mijn moeder, dan blijft er weinig over”, vertelt Hansen.
Ballen in een wasmachine
Het gezin kreeg steun van Stichting Leergeld, een organisatie die gezinnen met geldzorgen bijstaat. „Zij betaalden bijvoorbeeld de contributie, zodat ik op voetbal kon. En een keer voetbalschoenen en scheenbeschermers. En een fiets om naar school te gaan. Dat was geweldig. Ze hebben ons heel erg geholpen. Toen wist ik niet dat dat door die stichting werd betaald, maar ik was er wel heel blij mee. Later, toen ik bij Ajax speelde, heb ik ze geholpen op een actiedag. Ballen in een wasmachine schieten. Hooghouden op een podium. Zo haalden we geld op. Ik vond dat ik iets terug moest doen voor ze.”
Terugkijkend heeft Hansen niet het gevoel dat hij een ongelukkige jeugd had. „Nee, zeker niet. Ik vond het niet erg dat ik niet steeds nieuwe kleren kreeg of zo. Ik was gewoon een blij kind. Ik speelde buiten, voetbalde met vriendjes op een pleintje. Ik had niet het gevoel dat ik iets tekortkwam. Voor mijn moeder was het natuurlijk moeilijker. Pijnlijker. Dat ze niet kon werken en geen geld kon verdienen voor het gezin. Daarom is het mooi dat ik haar nu kan helpen met mijn salaris. Zij beheert nog steeds mijn geld. Als je achttien wordt, kun je kiezen of je ouders nog jouw rekening mogen beheren. Dat heb ik gedaan. Dat vind ik prima. Ik doe geen gekke dingen met mijn geld. Alleen toen ik zestien was, toen ik mijn eerste contract had gekregen, toen heb ik wel veel geld uitgegeven. Gewoon omdat je niet gewend bent dat je opeens veel geld hebt. Eten op straat, eten met vrienden. Dan zei ik al heel snel ’oké, ik betaal wel voor iedereen’.”
Hij heeft het goed, zegt hij, en gelukkig ook in sportief opzicht. Het seizoen van NEC overtreft de verwachtingen, ook van hemzelf. Hij hoopte speeltijd te krijgen en met de club mee te kunnen doen om de play-off-plaatsen. Maar het ging zó goed dat hij een paar maanden geleden zei ’we moeten gewoon meedoen om de vijfde plaats’. „Anderen vonden dat wat te optimistisch, maar je ziet het, we staan zesde en je kunt je afvragen of wij minder zijn dan Ajax en de andere clubs om ons heen. En dan staan we ook nog in de bekerfinale.”
Aartsrivaal
Een van de hoogtepunten was onlangs de uitwedstrijd tegen Vitesse. Hansen was die week ziek geweest en begon daarom op de bank. Een half uur voor tijd viel hij in, hij scoorde twee keer en NEC won (0-3) van de aartsrivaal.
„Ik kan alleen maar blij zijn met dit seizoen. Dat ik meteen al zo veel speel, is een welkome verrassing. Ik ben nu hard bezig om mezelf op alle mogelijke vlakken nog verder te verbeteren. Dat gaat de goede kant op. Het zijn moeilijke jaren geweest, maar het heeft geen zin om daarvan te blijven balen en erin te blijven hangen. Het gaat nu goed. Ik bén er nog en ik heb nog een carrière voor me. Ik heb nog steeds de potentie om een goede voetballer te worden.”